Rođen 1997. godine u Zagrebu, gdje je s izvrsnim uspjehom završio osnovnu školu Izidora Kršnjavoga i V. gimnaziju. Tokom srednjoškolskog obrazovanja zainteresovan za likovnu umjetnost, geografiju, te učenje stranih jezika, uz rad na projektima Europske unije u sklopu programa IPAQ Peta. Godine 2021. završio preddiplomski studij Arhitekture i urbanizma na Arhitektonskom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu. Tokom studija upisuje kolegije na Akademiji dramskih umjetnosti i Filozofskom fakultetu u Zagrebu, te pohađa Terensku školu dokumentiranja graditeljskog naslijeđa u Iloku 2021. godine. Izlaže na stručnim i studentskim izložbama radove – Društvo Arhitekata Zagreba (Urbana obnova Donjeg grada), DA festival (kategorije arhitektura i urbanizam). Tokom 2021. godine učestvuje u izradi urbanističke studije razvoja grada Novalja 2030 Arhitektonskog fakulteta u Zagrebu i međunarodnog tima za arhitekturu i istraživanje Albatross. Objavljuje tekstove i prikaze u stručnom časopisu Prostor, književnom listu za umjetnost, kulturu i znanost Vijenac, te regionalnom časopisu za građevinu i arhitekturu m-Kvadrat, gdje je član uredništva od početka 2022. godine.

Zbog čega ste odlučili postati arhitekta i kako danas vidite svoj posao?

Ka arhitekturi me privukla njena dualnost, odnosno spoj tehničkih znanja i umjetničke kreacije koji vodi svaki arhitektonski projekt. Tijekom školovanja razvio sam podjednak interes za prirodne i humanističke znanosti i nisam želio odbaciti jedno radi drugoga. Uz to, volio sam crtati, a arhitektura se pokazala kao idealan izbor koji spaja sve moje afinitete. Vjerujem da upravo zbog te dualnosti arhitektura ima jedinstven potencijal pomirenja današnjeg načina života s izazovima 21. stoljeća. Za mene je arhitektura oduvijek bila sredstvo društvenog angažmana, ali i objekt inovativnih tehničkih rješenja, a tako je vidim i danas. U ovom trenutku potrebna nam je perspektivna arhitektura koja promišlja građevine kroz program, održivost i estetiku u kontekstu suvremenog doba.

Koji su vam najveći izazovi s kojima se susrećete u poslu?

Arhitektura je danas, nažalost, pala u drugi plan u odnosu na neke druge inženjerske prakse, za što je djelomično odgovoran i pristup struci koji su arhitekti pasivno prihvatili. Manjak interesa za istraživanje principa projektiranja doveo je do određene stagnacije u arhitektonskoj produkciji, a tome su, prije svega, doprinijeli kruti i zastarjeli zakonski okviri koji onemogućuju bilo kakve iskorake. Uz to, mogućnosti koje su ponuđene mladim arhitektima su često nekompatibilne s ambicijama i interesima koje pokazuju, što je možda u konačnici i suština problema inertnosti današnje arhitekture, a svodi se na nedostatak dijaloga između generacija.

Ko su vam uzori u arhitekturi?

Promišljanje procesa i metoda projektiranja vidim kao nedovoljno istražen izvor za arhitektonsku inspiraciju. U tom pogledu zanimljivi su mi Junya Ishigami i Peter Zumthor, koji kreiraju poetičnu arhitekturu upravljajući procesom nastanka projekata kroz vrhunsko poznavanje postupka gradnje. Nadovezujući se na to, moram spomenuti i Phillipa Rahma te dvojac Lacaton i Vassal, koji su pronašli načine rješavanja društveno i okolišno angažiranih pitanja kroz inovativne principe projektiranja, dok u kontekstu integracije arhitekture i urbanizma uz dosad neviđena prostorna rješenja Bjarke Ingels Group smatram najrelevantnijim. U svakom slučaju, interesiraju me projektanti koji su spremni napraviti iskorak van ustaljenih normi i pritom znaju kako kroz arhitekturu doprinijeti razvoju suvremenog društva.