Bio je predavač i gostujući profesor na mnogim univerzitetima u Americi: Univerzitet Kalifornije, Kolumbije, Cornell, Harvard, UPenn, Rutgers i Illinois. Pisao je ekstenzivno o industrijalizaciji, prefabrikaciji i materijalima za gradnju stambenih objekata, dok je bio dio Odbora za ekonomsko ratovanje, nakon čega je imao značajnu karijeru u UN-u.
Ernest Weissmann rođen je u židovskoj porodici u Đakovu 1903. godine. 1926. primio je diplomu na Odsjeku za Arhitekturu na Tehnološkom fakultetu (danas poznatom kao Arhitektonskom fakultetu sveučilišta u Zagrebu). Između 1927. i 1930. godine radio je s austrijskim arhitektom Adolf Loos-om na izgradnji Tristan Tzarinoj kući u Parizu, i sa švicarskim arhitektom Le Corbusierom na Ministarstvu lake industrije u Moskvi. 1929. godine bio je aktivni član Radne grupe Zagreb, povezan s Međunarodnim kongresom moderne arhitekture (Congrès International d’Architecture Moderne – CIAM). U CIAM-u se diskutovalo o njegovom projektu ZKZB Zagreb, a bio je i jedan od supotpisnika Atinske povelje, dokumenta o urbanističkom planiranju koje je objavio Le Corbusier.
Weissmann je kasnije radio kao arhitekta na Jugoslavenskom paviljonu na Svjetskoj izložbi u Parizu 1937. godine i na Svjetskom sajmu u New Yorku 1939. godine. Bio je i konsultant Jugoslovenske Vlade u postratnoj konstrukciji.
Pisao je ekstenzivno i o industrijalizaciji, prefabrikaciji i materijalima za gradnju stambenih objekata, dok je bio dio Odbora za ekonomsko ratovanje, nakon čega je imao značajnu karijeru u UN-u, New Yorku, kao zamjenik direktora i direktora Uprave za industrijsku rehabilitaciju UNRRA-e (United Nations Relief and Rehabilitation Administration – Uprava Ujedinjenih naroda za pomoć i rehabilitaciju); direktor Odjela za industriju i materijale UNECE (United Nations Economic Division for Europe); šef Odjela za stambena pitanja i urbanizam, i planiranje u Odjelu za socijalna pitanja Ujedinjenih naroda; pomoćnik direktora Biroa Ujedinjenih nacija za socijalna pitanja, zadužen za Odjel za stanovanje, izgradnju i planiranje; direktor Centra Ujedinjenih nacija za stanovanje, izgradnju i planiranje.
Rane 1965. Ujedinjeni narodi održali su internacionalno takmičenje u rekonstrukciji Skoplja nakon velikog potresa 26. jula, 1963. godine. Ernest Weissmann bio je u poroti kao Šef Socijalnih pitanja UN-a. Bio je i dio ekipe za odabir projekta palače UN-a, među kojima su bili Le Corbusier, Oscar Niemeyer. Weissmann je bio član odbora kao predstavnik Jugoslavije. Isto takmičenje spojilo je grupu internacionalnih arhitekata: Kenzo Tange, Van den Broek i Bakema, Luigi Piccinato, Maurice Rotival i lokalne arhitekte Slavko Brezoski, Aleksandar Đorđević, Eduard Ravnikar, Radovan Mišćević i Fedor Wenzler. Završni projekat bio je suradnja lokalnih i internacionalnih timova pod nadzorom UN-a, što je predstavljalo jedan od najvećih arhitektonskih foruma globalne razmjene ideja, što je okarakterisalo decenije između 1950. i 1980. godine. To je bio koncept razvijanja, koncept koji je doveo do postkolonijalne modernizacije i procesa nacionalne izgradnje.
Weissmann je bio zainteresovan i za globalne probleme ubrzane urbanizacije i regionalnog razvoja. Naširoko je predavao o stambenom, urbanom i regionalnom razvoju. Bio je predavač i gostujući profesor na mnogim univerzitetima u Americi: Univerzitet Kalifornije, Kolumbije, Cornell, Harvard, UPenn, Rutgers i Illinois. Također je bio gostujući profesor na Međunarodnom institutu za društvene studije u Hagu. 1974. godine imenovan je za profesora i naučnog savjetnika na Ekonomskom institutu Zagreb.
Bio je na poziciji značajnih međunarodnih utjecaja kao Izvršni direktor Evropskog istraživačkog instituta za regionalno i urbanističko planiranje u Hagu (1971-1975), i kao Viši konsultant Ujedinjenih naorda u New Yorku, između ostalog. Služio je i kao Viši savjetnik generalnom sekretaru Ujedinjenih nacija, u kojoj ulozi je organizovao i razvio konceptualni okvir za prvi HABITAT – Konferenciji Ujedinjenih nacija o ljudskim naseljima, održanom u Vankuveru 1976. godine.
