Kada je riječ o oblasti savremene arhitekture, Zabriskie Studio je u samom vrhu projektantsko – konsultantskih firmi u Srbiji. Analiza stanovanja, poslovanja ili javnih sadržaja kao gradskih funkcija podrazumjeva razumjevanje šireg konteksta urbanizma i gradnje, a posebno promjena koje donosi novo doba. Razumjevanje ovih promjena i novih oblika koje ono dobija pomaže nam da pronalazimo rješenja i dajemo odgovore na različite zahtjeve klijenata. Milka Gnjato d.i.a. partner, CCO-kreativni direktor.

Za početak, recite nam ko je Milka Gnjato poslovno, a ko privatno?

Ne postoji razlika. Profesionalni razvoj doživljavam usko vezanim ili istovetnim ličnom razvoju. Jer, iskustva ili veštine iz privatne i poslovne sfere se prelivaju, podstiču i nadopunjuju. I kao što su mi u privatnim međuljudskim odnosima važni otvoreni dijalog, inspirativnost, neposredan kontakt i pružanje podrške, oni su mi važni i u profesionalnim odnosima. A iz pristupa ljudima proizilazi i pristup poslu, a posledično i rezultati rada. Mislim da je veoma važno biti okružen prijateljima koji streme ličnom rastu, pa sam tako  i u poslu okruženima profesionalcima koji kontinuirano profesionalno rastu. O isprepletenosti privatnog i profesionalnog života u našoj struci, možda najslikovitije govori to da se od arhitekte očekuju svestranost i široka interesovanja – od literature, filma, muzike, umetnosti, filozofije, istorije i čega sve ne, ali to i jeste tako, jer baviti  se arhitekturom znači baviti se mehanizmima, načinima, kulturom, scenografijama i scenarijima života.

Šta je, prema Vašem mišljenju, najvažnija stavka koju mora da sadrži svaki arhitekta?

Nisam sigurna da je moguće da to bude jedna najvažnija stavka, ali istraživački duh, radoznalost, odgovornost prema sebi, poslu, društvu i klijentu su svakako neizostavni. Što se tiče kreativnosti, čini mi se da je Aravena rekao, da je bavljenje arhitekturom bavljenje preferencijama, samo neko preferira bolje od drugih. Mislim da to veoma dobro odslikava karakter i učešće kreativnosti u ovom složenom procesu.

Ko Vam je uzor od domaćih, a ko od regionalnih arhitekata?

Uzor mi je vek misao, filozofija, pristup, a ne pojedinac. Iako nisu tako vaspitavali moju generaciju na fakultetu, vrlo rano me je istinski motivisala ideja ili princip  – „antistarchitecture“ – koja arhitekturu objašnjava kao okvir za svakodnevni život i proizvod istraživačkog, timskog interdisciplinarnog rada a ne kao genijalni, ultimativno kreativni proizvod izuzetno talentovanog pojedinca. U domenu arhitektonske prakse mislim da bi nama ostalima u regionu uzor mogla biti Hrvatska koja ipak ima najrazvijeniju i najosvešteniju arhitktonsku politiku i rekla bih dosta zdraviju, međusobnom dijalogu i podršci sklonoj, arhitektonsku zajednicu, pre svega akademsku.