U konkurenciji od 130 prijavljenih grupa iz 15 država studenti su napravili iznimno zapažene rezultate, što je kulminiralo i osvojenim prvim mjestom prema izboru Žirija. Projekat su radili Razija Kruškić i Alejandro Garcia Montoya

U Sarajevu je nedavno održano međunarodno studentsko takmičenje DOCExDOCE, koje je organizovano četvrtu godinu zaredom, a drugi put u BiH. Takmičenje je prvobitno organizovao u španskoj Granadi, ali je ubrzo dobilo internacionalani karakter, te se istovremeno odvija u svim ambasadama evropskih država koje prisustvuju takmičenju na dan održavanja. Organizaciju bosanskohercegovačke ambasade preuzela je Asocijacija studenata arhitekture, a službene ambasadorice ispred Sarajeva su bile Adela Banda i Alda Dževlan. Uz Beograd, sarajevska ambasada imala je najveći broj prijavljenih studenata, čak 60. Cilj takmičenja je ujediniti studente arhitekture u Europi, tako što se na taj dan svi bave istom temom. Oficijelni jezici takmičenja su bili francuski, španski i engleski, a rad se predavao putem interneta u vidu plakata.

Tri rada od radova studenata koji su se takmičili u sarajevskoj ambasadi ušli su u uži izbor za specijalnu nagradu, a jedan od radova je bio i finalista samog takmičenja. Drugi rad koji je bio u polufinalu je na kraju takmičenja osvojio glavnu nagradu, prvo mjesto od strane žirija, te samim tim doprinio da Sarajevo bude pobjednik ovogodišnjeg evropskog takmičenja studenata arhitekture.

Ovo je jedna velika pobjeda za bh. studente, fakultet i Bosnu i Hercegovinu, jer se prvi put dešava da na ovom internacionalnom takmičenju naši studenti osvoje prvo mjesto. Isto tako, ne možemo zaboraviti da su 2019 godine studenti našeg fakulteta prvi put učestvovali na ovom takmičenju i osvojili čak dvije nagrade za isti rad. Na ovaj način se naša domovina i studenti reklamiraju, pokazuju znanje i sve više priključuju evropskim tokovima inovacija u polju arhitekture i urbanizma.

Ove godine tema takmičenja je bila grad Belfast. Grad Belfast je interesantan grad u Sjevernoj Irskoj čija historija i danas intrigira populaciju širom svijeta. Podijeljen je na protestantsku i katoličku crkvu, te se nažalost te dvije strane potpuno sukobljavaju od davnina. Kao odgovor na temu je bilo potrebno kreativnim rješenjem razbiti zid između njih i izbrisati granice između te dvije strane.  Veliki izazov je bio odgovoriti na složenu temu i projektni zadatak putem dobrog, estetski prijatnog, inovativnog i smislenog arhitektonskog rješenja u roku od 54 h.

Prvu nagradu od strane žirija je osvojio tim koji su činili Razija Kruškić i Alehandro Garcia Montoya.

U nastavku je i tekst koncepta samog projekta koji je ovaj tim predložio.

Arhitektura ima presudnu ulogu u definiranju kolektivnih identiteta. Izgrađeno okruženje u Belfastu, koje je definirano granicama, dokazuje uzajamnu prirodu između zajednica i njenog urbanog krajolika. Osporavanje ove normalizacije nasilja kao statusa quo između zajednica je ključno. Predlažemo da se narativ ugrađen u zajednicu promijeni korištenjem osa koju ostavlja Madridska ulica kao zajedničko mjesto, a ne kao drugu podjelu. Projektom je predviđena izgradnja paviljona koji je centar ovog projektnog rješenja. Ideja je bazirana na 5 osnovnih tačaka koje su dovele do finalnog ishoda ovog projekta. Obzirom na geografsku poziciju grada Belfasta znamo da je jedna od karakteristika količina padavina, a samim tim problem oborinskih voda. Ovu slabu tačku smo odlučili da iskoristimo kao pozitivnu stranu koja vodi cijeli projekat. Krov paviljona je dizajniran kako bi se sva kišnica salijevala u središnji dio, te nakupljala u središtu formirajući kišnu baštu. Prostorije koje su dio paviljona su dizajnirane kao biblioteka i multifunkcionalna sala, sa fokusom na mlađe stanovništvo. Kako nas dvoje dolazimo iz zona koje žive poslije konfliktno vrijeme, iz prakse smo došli do ideje da akcenat stavimo na djecu i mlade koji će u toj sferi da žive život u zajednici sa ostalim, a ne nametnutim načinom starijih generacija. Spomenik se na početku isključio iz ideje, jer je ovo prije svega rezidencijalni dio grada, te nije u cilju napraviti turističku tačku, nego svakodnevnicu ovih građana. Međutim, zid je ostavljen kao dio paviljona, ali u malo drugačijoj formi, da bi smo se uvijek sjećali kakav uspjeh smo postigli miješanjem stanovništva. Posljednja od pet tačaka jeste igralište za djecu u vidu brda i dolina, sa sakupljenom kišnicom. Ova reinterpretacija prostora namjerava stvoriti trenutak iznimke u sukobu, omogućujući zajednicama da se reinterpretiraju stvaranjem međusobnih sjećanja u post konfliktnom društvu.