Arhitekta, pisac, slikar i teoretičar arhitekture, Slobodan Maldini je rođen 1956 u Rumi (Srbija). Diplomirao je arhitekturu u Beogradu 1980. Tokom 1977. specijalizuje arhitekturu italijanske renesanse u Vicenzi, kod profesora James S. Ackermana (Harvard University) i profesora Wolfganga Lotza (Cambridge, Mass., MIT). Član grupe MEC od 1981. godine. Član ULUPUDSa od 1984. i dobitnik nagrade Udruženja. Maldini se smatra jednim od najistaknutijih predstavnika postmoderne arhitekture u Srbiji. 1985 učestvuje na ” Biennale de Paris”, zajedno sa drugim ikonama arhitekture, kao što su : Aldo Rossi, Tadao Ando, Mario Botta , Ralph Erskine, Norman Foster, Frank O. Gehri, Fumihiko Maki, Rafael Moneo , Murphi / Jahn, Renco Pijano, Zaha Hadid, Ričard Rodžers i drugi. Napisao je nekoliko knjiga, među njima najvažnija ” Enciklopedija arhitekture” u dva toma, sa preko 30.500 stavki i 6.000 ilustracija. U periodu 2000- 06, Maldini je predavao teoriju arhitektonskog dizajna na Arhitektonskom fakultetu u Novom Sadu.

Beton se u arhitekturi upotrebljava kao materijal koji ima izvanredna nosiva svojstva, a istovremeno omogućava postizanje širokog spektra oblika. Potekao od prirodnih materijala, odražava posebnu estetiku široko primenjenу u arhitekturi. Istorija upotrebe betona је duga.

Kao konstruktivni i vezivni građevinski materijal, beton je bio poznat već u antičko rimsko doba. Za vezivo prilikom izrade betona, u upotrebi je bila pucolanska zemlja (prozvana po nalazištima u mestu Pucoli, blizu Napulja) pomešana s gašenim krečom. Kao osnovni agregat korišćeni su pesak, krupnija kamena zrna i otpaci opeke. Ova vrsta nije imala konstruktivne karakteristike savremenih betona i mogla je da bude upotrebljena samo kao „ispuna“  unutar masivnih zidova, velikih stubova i svodova. Ovakva upotreba betona zahtevala je masivne zidove i druge građevinske elemente, što je umnogome uticalo na izgled tadašnjih arhitektonskih građevina. Istovremeno, relativno jednostavna tehnologija izrade i ugradnje, nije zahtevala upotrebu stručne radne snage, pa su prilikom izgradnje mogli da budu korišćeni robovi. U kasnijim periodima, posebno tokom Srednjeg veka, upotreba betona u gradnji polako opada, jer su gotovo svi monumentalni objekti rađeni upotrebom kamena, a ređe opeke. Beton ponovo ulazi u upotrebu tek u prvim godinama XIX veka, kada je 1824. otkriven tehnološki postupak proizvodnje cementa. Uvođenje cementa u tehnologiju proizvodnje betona poboljšalo je njegove fizičke karakteristike i omogućilo upotrebu kao glavnog konstruktivnog materijala. Kasnije, uvođenjem u gradnju tehnologije armiranog betona, povećana je njegova primena. Francuski inženjer Monije patentirao je 1878. princip ulaganja gvozdene žice u strukturu betona, a pre njega, ovu tehnologiju su već otkrili Francuzi Lambo i Koanje i Amerikanac Hajat. Početkom XX veka Koenen, Henebik i Merš razrađuju teoriju armiranog betona, a Fresine i Manjel uvode u praksu izradu prednapregnutog betona.

Upotreba betona karakteristična je za stil u arhitekturi koji se zove brutalizam, a koji je upotrebu betona i njegovu strukturnu estetiku razvio do vrhunca. Nakon arhitektonskih objekata koje je sobom doneo brutalizam, odnos arhitekata prema betonu se umnogome promenio. Beton više nije bio samo konstruktivni materijal, već postao i estetski ideal pojedinih arhitekata kao što su Filip Džonson, Luis Kan, kao i plejade japanskih arhitekata iz perioda 1970-tih godina. Brutalizam je kao sredstvo arhitektonskog izraza koristio „beton brut“, odnosno, sirovi-natur beton. To je beton spravljen i ostavljen u prirodnom stanju, a koji je vidljiv nakon uklanjanja betonske oplate. Ponekad se koristi posebna struktura oplate (drvena i sl.) koja ostaje na površini „beton bruta“ i ima poseban estetski značaj.

Zgrade u brutalističkom stilu su formirane uz naglašavanje i ponavljanje angularnih geometrijskih oblika, uz dominirajuću upotrebu betona na zgradama, čija je prirodna struktura pravljena tehnikom izlivanja na licu mesta i vidljiva je na fasadi. Mada je liveni beton materijal koji je bio veoma blizak brutalističkoj arhitekturi, nisu sve brutalističke zgrade bile izgrađene upotrebom betona. Karakteristike ovog stila postizane su i drugim arhitektonskim sredstvima. Naglašenost forme je bila glavna osobina stila, takođe, blokovska naglašenost arhitektonske kompozicije, kao i izražajnost forme koja se postiže preko naglašene strukture materijala. Građevinski materijali koje su upotrebljavali arhitekte brutalisti bili su: natur beton, opeka, staklo, čelik, grubo tesani kamen i gabioni načinjeni od kamena zidanog „u suvo“.

Karakteristika arhitekture brutalizma je, takođe bila da se već na spoljašnjosti arhitektonskog objekta otkriju i istaknu sve arhitektonske funkcije, od strukture do upotrebnih i servisnih svojstava. Na pr, na zgradi Bostonske gradske većnice, koju su 1962. projektovali Gerhart Kalman i Majkl Mek Kinel, naglašeno izdvojeni delovi kompozicije objekta ukazuju na posebnost prirode i funkcije prostorija koje se nalaze iza fasade zgrade, kao što su kabinet gradonačelnika i sala gradskog veća. Projekat Alison i Petera Smitsona za školu u Hanstantonu sadrži u kompoziciji fasade naglašenu strukturu tornja rezervoara za vodu, koja bi u normalnom slučaju bila sakriven od pogleda.

Brutalizam je doživeo brojne ozbiljne kritike. Bilo je i kritika od onih koji su smatrali da će se fasade, izrađene od natur betona, tokom vremena raspasti. Na Univerzitetu Oregon vođena je jaka kampanja protiv brutalizma, koju je predvodio Kristofer Aleksander, a 1970-tih godina je održan poznati „Oregon eksperiment“ protiv brutalizma. Kritike upućene brutalistima dovele su da brojne zgrade izgrađene u ovom stilu budu srušene, a na njihovom mestu su sagrađeni novi, tradicionalno građeni objekti. Novi brutalizam je često nazivan „novim varvarizmom“.

Novi brutalizam je stil koji su uveli u praksu i razvili engleski članovi arhitektonske Grupe 10 (ili Grupe X) među kojima su bili najznačajniji: Jap Bakema, Žorž Kandilis, Đankarlo de Karlo, Aldo van Ajk, Alison i Piter Smitson i Šadra Vuds. Njihov stil je više u neposrednoj vezi sa teorijskom reformom koju je u arhitekturu i urbanizam uneo CIAM (Congrès International d’Architecture Moderne), a manje je bio povezan sa estetikom béton brut-a. Rejner Banam je formulisao ovu različitost u naslovu  knjige „Novi brutalizam – etika ili estetika?“