Ako definišemo “dekonstruktivizam” (iako to nije potvrđena riječ u rječniku), doslovno se prevodi u razbijanje ili rušenje konstruisane građevine, bilo da je iz strukturnih razloga ili iz pobune. Dekonstruktivizam zapravo nije novi stil arhitekture, niti je avangardni pokret protiv arhitekture ili društva. Ne slijedi “pravila” ili specifičnu estetiku, niti je pobuna protiv društvene dileme. To je zapravo, oslobađanje beskonačnih mogućnosti igre sa oblicima i volumenom.
Tokom Prvog svjetskog rata, ruski avangardisti, poznati kao ruski konstruktivisti, prekršili su pravila klasične arhitekture i predstavili niz nacrta koji su se u to vrijeme suprotstavljali “geometrijskim normama”. Njihova kritička tačka gledišta i eksperimentisanje s obrascima odmicala je od tradicionalne percepcije arhitekture i otvorila poglede na beskrajne mogućnosti razbijanja pravila arhitekture. Poslije rata zemlja je prolazila kroz radikalne promjene i revolucije, a utjecaj na arhitekturu bio je neizbježan. Arhitektura se posmatrala kao visoki oblik umjetnosti, koji utječe na društvo. Geometrija, bilo u umjetnosti ili arhitekturi, postala je nepravilna. Neki od istaknutijih predstavnika ovog pokreta bili su Vladimir Tatlin, te Aleksandr Rodchenko. Međutim, njihove radikalne konstrukcije, kao i stotine drugih, nikad nisu vidjele svjetlo dana, ostale su samo skice s intrigantnim konceptualnim pristupom koji se tek treba istražiti.
Zabluda koja obuhvata dekonstruktivizam može biti posljedica same terminologije. Riječ se odnosi na čin rušenja ili razdvajanja postojeće konstrukcije, što implicira čin pobune. Dekonstruktivizam zapravo nije bio utjecajni pokret arhitekture ili umjetnički stil koji je izmijenio arhitekturu kakavu danas poznajemo, nego predstavlja mješavinu ruskog konstruktivizma i modernizma, s malo utjecaja postmodernizma, ekspresionizma i kubizma.
Pojam se prvi put pojavio 1980-ih, kao ideja koju je razvio francuski filozof Jacques Derrida. Derrida, je razvio ideju fragmentiranja zgrade, istražujući asimetriju geometrije (inspirisan ruskim konstruktivizmom), zadržavajući ključnu funkcionalnost prostora (nadahnut modernizmom). Javnost je upoznata sa dekonstruktivistički pokret tokom osamdesetih godina tokom takmičenja Parc de la Villette, zahvaljujući dobitnom priznanju Bernarda Tschuma. Stil je stekao više pažnje tokom MOMA-ine izložbe Dekonstruktivističke arhitekture 1988. koju su organizirali Philip Johnson i Mark Wigley, koja je sadržavala radove Zahe Hadid, Peter Eisenmana, Daniel Libeskinda. Tada se dekonstruktivizam nije smatrao postojanim pokretom ili stilom poput kubizma ili modernizma. Nakon Derridaovih teorija i “avangardističkog” pristupa ruskog konstruktivizma, arhitekti su počeli istraživati prostore. Stil je obilježen gubitkom simetrije ili kontinuiteta. Bila je to arhitektura na steroidima. Propusna pravila dizajna su isprekidana, a “oblik koji slijedi funkciju” zanemaren je, ali na neki način ostala je elegancija modernizma. Obloga konstrukcije je prilagođena u nepredvidljive geometrijske oblike, ali funkcija zgrade je sačuvana. U osnovi, arhitekti su se počeli zabavljati, a umjesto da se pitaju je li dizajn praktičan ili ne, glavno pitanje bilo je: zašto da ne?
Većina arhitekata odbacila je oznaku “dekonstruktivizam”. Bernard Tschumi smatra da je ovaj “pokret” ili novi “stil” izvan konteksta, tvrdeći da je stil tek pomak prema postmodernizmu. Međutim, njihov dekonstruktivistički pristup dizajnu do danas je stvorio neke od najslikovitijih i nagrađivanijih konstrukcija svijeta, utječući na stotine arhitekata koji se danas oblikuju.
m-Kvadrat
