Pored praktikovanja arhitekture, stvaranja umjetnosti i pisanja, Le Corbusier je također dizajnirao brojne objekte, poput kolekcije namještaja s Pierre Jeanneretom i Charlotte Perriand. Dok je rat završio, Le Corbusier je za javnost postao Pablo Picasso arhitekture, a za arhitektonske studente – simbol modernosti.

Le Corbusier, ili pod punim imenom Charles-Édouard Jeanneret rođen je 6. oktobra, 1887. godine u La Chaux-de-Fonds, Švicarskoj, a umro je 27. augusta, 1965. godine u Cap Martinu, Francuskoj. Bio je internacionalno utjecajan švicarski arhitekta i urbanista, a njegovi dizajni bili su kombinacija funkcionalizma i modernog pokreta odvažnog skulpturnog ekspresionizma. Pripadao je prvoj generaciji takozvane Internacionalne škole arhitekture, i bio je jedan od najaktivnijih propagandista kroz svoja brojna pisanja. U arhitekturi se, kroz snažan osjećaj ekspresionizma, pridružio funkcionalističkim aspiracijama svoje generacije. Bio je prvi arhitekta koji je koristio grubo izlijevani beton, tehniku koja je zadovoljila njegov osjećaj za asketizam i skulpturne forme. 2016. godine, 17 njegovih arhitektosnkih radova uvedeno je na listu Svjetske baštine UNESCO-a.

Le Corbusier je rođen u manjem gradu u planinama švicarske Jura regije. Čitav svoj život bio je označen grubošću tih okruženja i puritanizma protestantskih okruženja. S 13 godina je napustio školu da počne učiti o emajliranju i graviranju u Ecole des Arts Decoratifs, u Le Cahux-de-Fonds. Tu ga je Charles L’Eplattenier naučio historiji umjetnosti, crtanju i naturalističkoj estetici Art Nouveau-a. L’Eplattenier je odlučio da bi Le Corbusier, nakon što je završio tri godine studija, trebao postati arhitekta i dao mu svoje prve projekte na kojima će vježbati. Od 1907. do 1911., prema njegovom savjetu, Le Cobusier je išao na brojna putovanja koja su igrala odlučujuću ulogu u edukaciji ovog samoukog arhitekta. U toku ovih godina putovanja kroz centralnu Evropu i Mediteran, imao je tri velika arhitektonska otkrića. Charterhouse of Ema u Toskani, pružila je kontrast između kolektivnih prostora i „individualnih živih ćelija“ koje su formirale bazu za njegovu koncepciju stambenih objekata.

S 30 godina se vratio da živi u Parizu, gdje je nakon godinu dana upoznao slikara i dizajnera Amedee Ozenfanta, koji ga je upoznao sa sofisticiranom savremenom umjetnošću. Uveo ga je u Purizam, njegovu novu slikovnu estetiku koja ne prihvata komplikovane apstrakte Kubizma, nakon čega se vratio čistoj, jednostavnoj geometrijskoj formi svakodnevnih objekata. Udruženje s Ozenfantom bio je početak s Le Corbusierove karijere kao slikara, ali i kao pisca. Zajedno su napisali seriju članaka za L’Esprit Nouveau. Njihovi članci su se sabrali i objavili kao Vers une architecture. Kasnije prevedena kao „Prema novoj arhitekturi“ (1923), knjiga je napisana u obliku priče, što je bilo karakteristično za Le Corbusiera u njegovoj dugoj karijeri kao polemičara.

Godine između 1922. i 1940. bile su poprilično bogate u smislu arhitekture, što se tiče projekata planiranja grada. 1922. Le Corbusier je radio na dva projekta koja su izlagala njegovu ideju društvene okoline. The Citrohan House izlaže pet karakteristika, po kojima je arhitekta kasnije definisao koncepciju onog što je moderno u arhitekturi: stubovi koji daju potporu strukturi, oslobađajući tlo ispod zgrade; terasa na krovu, koja se može pretvoriti u vrt i koja je glavni dio kuće; otvoreni plan; fasada bez ukrasa; i prozori koji strukturi daju neovisnost od strukturnog okvira. Enterijer je bio tipični kontrast između otvorenog prostora i soba poput ćelija.

Iako je Le Corbusier od početka bio najviše zainteresovan za gradnju objekata za veći broj ljudi, u toku perioda prije rata gradio je primarno za privilegovane osobe koje su zahtijevale zasebne kuće. Bile su funkcionalne prema dizajnu i asketske u izgledu, imale su rigorozne geometrijske forme i ‘gole’ fasade. Neki od tih projekata su bili: kuća za švicarskog kolekcionara Raoul La Roche (1923); vila Michael Steina (1927); Villa Savoxe (1929-31).

Drugi svjetski rat i njemačka okupacija Francuske poremetila je njegov rad kao arhitekte i putnika, ali i njegovu asocijaciju s Pierre Jeanneretom, koji se, za razliku Le Corbusiera, pridružio Francuskom pokretu otpora. Iako je bio spreman da radi za Višijsku Vladu, u Francuskoj se nije puno gradilo pa su njegove jedine aktivnosti bile slikanje, pisanje i razmišljanje.

Prvi put u ovom periodu počeo je razmišljati o temeljima „Modulor“ koncepta, skalu harmonijskih mjera koja je arhitektonske elemente postavila proporcionalno ljudskoj prirodi. Teorija se usavršila 1950. godine, a Le Corbusier je koristio u dizajniranju svih kasnijih građevina, želeći da im da „ljudsku skalu“. Dok je rat završio, Le Corbusier je za javnost postao Pablo Picasso arhitekture, a za arhitektonske studente – simbol modernosti.

Zahvaljujući neograničenoj podršci Francuske vlade, pružila mu se prilika da izgradi veliki, privatni, stambeni kompleks u Marseju. Marsej projekat imao je 18 spratova, a u njemu se nalazilo 1800 stanovnika. U sklopu toga bile su dvije „ulice“ sa prodavnicama, hotelom i na krovu vrtićem, školom i otvorenim teatrom.

Tek nakon 1950-e godine je Le Corbusier postao aktivan na velikoj sceni izvan Francuske. 1951. godine, vlada Punjaba nazvala ga je arhitektonskim savjetnikom za gradnju novog glavnog grada, Chandigarha. Prvi put u svom životu, Le Corbusier je mogao iskoristiti svoje principe planiranja grada na skali metropolisa. Dizajnirao je Palaču pravde, Sekretarijat i Palaču skupštine.

Arhitekta je preferirao sliku o sebi koja ga opisuje kao usamljenog i progonjenog genija.  Radio je na novim projektima do kraja svog života: umjetnički centar u Frankfurtu, Olivetti kompjuterski centar u Milanu, Palais des Congres u Strasbougu, Francuska amabasada u Braziliji. Pored praktikovanja arhitekture, stvaranja umjetnosti i pisanja, Le Corbusier je također dizajnirao brojne objekte, poput kolekcije namještaja s Pierre Jeanneretom i Charlotte Perriand. Iznenada je umro 1965. dok je plivao. Čovjek koji se smatrao neshvaćenim u svoje vrijeme sahranjen je na nacionalnoj skali, a 1968. napravljena je Fondacija Le Corbusier.